Harrell 'Young Rell' Davenport (US) Blues Banana Peel Ruiselede (Wingene)(12-05-2025) reporter & photo credits: Marcel info band: Harrell Davenport info club: Banana Peel © Rootsville 2025

Na het schitterende optreden van Sugar Ray Norcia en een korte pauze van een tweetal weken, werd de muzikale draad alweer opgenomen in de Banana Peel, en alvast eentje dat ik voor geen geld van de wereld wilde missen want met Harrell “Young Rell” Davenport, kregen ze het bezoek van wat eens zou kunnen deel maken van de toekomst van de Blues. Op naar West-Vlaanderen was dus de boodschap, en daar was de zaak alweer uitverkocht.

Hoe kan een 17-jarige jongen die is opgegroeid in Vicksburg, Mississippi, zijn eerste optreden in Chicago spelen en eindigen met 165.000 views en 4.000 shares van zijn optreden op Facebook? Nou, als je Harrell 'Young Rell' Davenport bent, die op zevenjarige leeftijd begon met het spelen van mondharmonica en gitaar, is het antwoord eenvoudig: hij is een rijzende ster in de blues wereld. Een behendige en inventieve gitarist en een dik mondharmonicafenomeen, Young Rell is al een dominante zanger en een poëtische en aangrijpende songwriter. Of hij nu zichzelf begeleidt op gitaar terwijl hij mondharmonica speelt en zingt, of afwisselt tussen gitaar en mondharmonica met een band.

19 jaar is de man ondertussen en heeft op enkele jaartjes tijd al een stevig visitekaartje afgegeven op tal van grote festivals en in grote clubs. Hij staat niet alleen op het podium van de Banana Peel maar wordt bijgestaan door Marino Noppe (gitaar), Carlo Van Belleghem (bas) en Marcus Weymaere (drums) en Dominique Vantomme (Hammond).

Hopelijk was de stevige regenbui net voor de aanvang van het optreden geen slecht voorteken. Maar op het einde van de avond bleek dat “Young Rell” alvast de zon met volle kracht had laten schijnen in de kleine West-Vlaamse joint.

De talenten van deze jonge man werden al van bij het begin duidelijk, toen hij ‘Tomorrow’ inzette. Een eigen nummer waarbij hij start op de mondharmonica en zonder problemen overschakelt op gitaar. Dat was alvast een stevig visitekaartje die deze jongeling afgaf. Verder met een trage blues en ‘Look Over Your Shoulder’. Als ik mij niet vergis eentje van Byther Smith en hierbij trekt hij gezwind op wandel door de club. Beetje show waarbij hij met de tanden de snaren er bijna afbijt. Niet nodig voor mij maar het mag er altijd bij zijn. Tempo dan terug snel de hoogte in met ‘Sweet 94’ van Buster Benton en ‘Loan Me A Dime’ van Fenton Robinson.

Davenport is duidelijk een uitzonderlijk talent, dat merk je en dat hoor je. Zijn band staat als een huis en dat is een prestatie als je weet dat ze nooit samen met hem hebben gespeeld. Harrell ontpopt zich als een echte bandleider en toont geweldige maturiteit voor zo’n jonge snaak. Geen effectpedalen en uitzonderlijk fingerpicking werk, dit is een oude bluesman in een jong lichaam. Het schitterend ‘Fatherless Child’ is een eigen nummer en gaat door merg en been. Zijn samenspel met Marino is uitzonderlijk te noemen en de twee vinden elkaar perfect. Niet egoïstisch deze jonge man want de bandleden krijgen regelmatig de kans om zich uit te leven.

Harrell is niet enkel een uitzonderlijk muzikant maar verstaat ook de kunst om de gepaste songs te schrijven en daardoor krijgen we naar het einde van de eerste set zowaar vier nummers van eigen hand, startend met ‘I Be Trying’ gevolgd door ‘Love, Money And Trouble’ over ‘Your Smile’ om het eerste deel te eindigen met het heel mooie ‘Hurt People Hurt People’. “Jawaddedadde’ zou ons Peetjen zaliger zeggen. Dit was pure klasse en blues van uitzonderlijk hoog niveau. Niet alleen zijn gitaar skills zijn uitzonderlijk maar hij weet ook om te gaan met de Mississippi saxofoon op zo’n manier dat menige harmonicaspelers jaloers van zouden worden.

De korte pauze was dan weer nodig om op adem te komen (dat was nodig) een frisse neus te halen (dat was meer dan nodig) en een frisse Duvel te nuttigen (enkel en alleen omdat dorst een onrecht is).

Bij de aanvang van het tweede deel installeert Harrell zich op een barkruk gewapend met enkel zijn akoestische gitaar en een harmonica rack en serveert hij twee akoestische songs met ‘Living Hell’ en ‘Beefsteak Blues’….totaal mijn ding natuurlijk dit. Terug naar het elektrisch werk en het stevige ‘Bluesman Is In Your Town’ en ‘Crying Shame’. Terug op wandel en de aanwezigen smullen van de show, waarbij trouwens geen millimeter verlies is op de muzikale kwaliteit en dat is bij sommigen toch wel eens anders.

Verder met ‘As Tears Go Passing By’ en Carey Bell’s ‘What Mama Told Me’. Nou moe, dit kan serieus tellen. En nog is de energie niet opgebruikt, neen, want Harrell zelf is één brok energie en hij laat dat op zijn publiek uitstralen en de aanwezigen genieten duidelijk met volle teugen. Alvast wanneer hij Little Walter’s ‘Dead Presidents’ de zaal instuurt. Wat was me dat? Echter, aan alle mooie liedjes komt een einde en zo ook aan deze schitterende perfomance en Harrell en zijn band namen afscheid in stijl met een knaller van Jackie Brenston And His delta Cats: ‘Rockt 88’, en dat dateert al uit 1951. Deze jonge man kent duidelijk zijn klassiekers. Daverend applaus en dat was meer dan verdiend.

Ik keek even op mij horloge en zag dat het alvast nog geen 23 uur was en inderdaad, daar was Franky om Harrell er op te wijzen dat hij tijd had om ons nog op enkele songs te trakteren en met ‘Mama Don’t Like’ van Smiley Lewis was dit al een feit. Maar deze youngster weet niet van ophouden en in één vlotte beweging volgden ‘Boom Boom’ van John Lee Hooker dat naadloos overging in ‘Caldonia’ van Louis Jordan, ‘Baby What You Want me To Do’ van bluesgrootheid Jimmy Reed om ons uiteindelijk knock out achter te laten met ‘Smokestack Lightning’ van Howlin’ Wolf.

Staande ovatie volgde en dat was dubbel en dik verdiend. Vanavond waren we getuige geweest van een muzikale blues tsunami. Formidabel, fantastisch, geweldig…superlatieven schieten hier te kort. Laat mij ook toe om een dikke pluim te steken op de hoed van de Belgische band. Deze hebben vanavond laten zien en vooral horen dat ons land bulkt van het muzikaal talent. Dikke P gasten! Dit was er alweer eentje om in te kaderen en het bewijs dat met deze jonge gast, de blues bijlange nog niet dood en begraven is. Let’s keep the blues Alive en dat is iets wat ze in de Banana Peel met veel verve doen!

Cheers folks,

Marcel